Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να αμαρτάνουμε θεληματικά. Άν και γνωρίζουμε την διαφορά του κακού και του καλού, εντούτις δημιουργούμε φαντασιώσεις που μας αναγκάζουνε να πράττουμε το λάθος. Είναι άξιο απορίας, ενώ διαθέτουμε την γνώση, περί καλού, να μην μπορούμε να την εφαρμόσουμε. Μία απάντηση είναι πως η αμαρτία ελκύει αλλά δεν σπρώχνει. Δηλαδή το κακό μας ελκύει να το πράττουμε γιατί μας δίνει προσωρινή και δυνατή αίγλη. Άν η αμαρτία δεν έδινε κάτι κανείς δεν θα την έπραττε. Συνήθως η διαβολή δημιουργεί μία μυθοπλασία πάνω σε κάτι, και έτσι μας κρατάει κοντά της. Από και μετά είναι δύσκολη η επιστροφή. Αν θέλουμε να νικήσουμε πρίν πέσουμε, θα πρέπει η μάχη να δωθεί από την πηγή των σκέψεων. Δεν χρειάζεται να πιάνουμε "κουβέντα" με την διαβολή. Από την στιγμή που θα την αναγνωρήσουμε, πρέπει να την σταματήσουμε. Άν και ο Θεός συνέκλισε τους πάντες εις την απήθια για να ελεήση τους πάντες, δεν μπορούμε τα λάθη μας να τα ρίχνουμε του Θεού. Έχουμε το δικαίωμα της επιλογής, και αυτό μας καθιστά στην ουσία αναπολόγητους απέναντί Του, αλλά παράλληλα έχουμε και το δικαίωμα να ζητάμε αλλά και να λαμβάνουμε συγχώρεση από το Θεό.
Θα πέφτουμε μέχρι να μάθουμε να μην πέφτουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου